nasıl giriş yapabileceğimi bile hatırlayamadığım uzunca bir süre yayın atamadım, eh buralarda kalan var mı bilinmez ama sanırım yazmazsam kafayı yiyeceğim. girişi pek de uzatmadan,,,
yıllar yılı kendimi bildim bileli yazar, çizer ve türlü türlü işlerde çalışırım. sanırım bu aralar bu üç sıfatıma da çok fazla uzağım. resim çizebilecek veya yazabilecek kadar dahi enerji bulamıyorum bir süredir kendimde. eh çalıştığım yere inanılmaz büyük emekler verdikten sonra asla karşılığını alamayıp çalışmadığım bir döneme girdim.
çalışmamak,,, bana çok yabancı bir sıfatken bir süredir işsizim ve tekrar çalışabilecek kadar sağlıklı bir dönemden geçmiyorum. hayatımın her evresi acıdan kaçabilmek için işe sarıldım ve sanırım bunun zararlarını yaşamaya başladım. en son yayınımda bu durumdan bahsedip iki işte çalıştığımı ve asla duranmayacağımı söylemiştim. şu an o zaman ne kadar büyük bir hata yaptığımın farkındayım. durduğum an ertelediğim her şeyin hüznü birikerek altından kalkamayacağım bir hal aldı. sanırım acımı ertlememeyi geç de olsa öğrenmeye başladım.
aynı zamanda yazmadığım süreçte yeni yaş aldım, merhaba yirminciyaşım lütfen getirdiğin tüm sıkıntıları benden uzak tutabilir misin? yirmiliyaş tam şey gibi hissettirmiyor mu, hiçbir şey bilmiyorumuş gibi, birinin bana neyi nasıl yapmam gerektiğini ayrıntılı bir şekilde söylemesi gerekiyor. hoşgeldin yirmili yaş sancıları, büyümenin ve ellerini nereye koyacağımı bilememenin dayanılmaz acısı,,
doğum günümden konu açılmışken bi önceki yayınıma doğum günümde yorum atıp doğum günümü kutlayan anon okurr, bu teşekkür sana. kim olduğunu biliyorum, her ne kadar artık görüşmüyor olsak da sana her zaman minnettar olacağım ve senin de geçmiş doğum gününü kutluyorum, iyi ki doğmuşsun yabancı :)
biraz arada geçen zaman dilimi üzerine konuşmak istiyorum, son yayını paylaştıktan sonra mış gibi yaşamaya başladığım bir zaman dilimi yaşadım. buna sebebiyet veren en büyük olay bayılma durumumun yeniden başlaması oldu. bunun en büyük sebebi her şeyi erteleyerek sadece işlerime odaklanmamdı, her şeyi ertelemekten kastım tüm hayatımdı. annem dahil hayatımdaki kimseyle konuşmuyor sabah uyanıp ofise gidiyor saatlerce dilekçelerle adliyedeki işler ve müvekkillerle boğuşup akşamı baristalık yapıp 3 4 saat uyuduğum bir süreçten geçtim. herhangi bir duyguya hayatımda yer vermeden,,, ama üzüntülerim halıda iz bırakarak peşimden gelmeye devam etti. kendime dinlenmeyi dahi çok gördüğüm o süreçte tekrar bayılma atakları yaşamaya başladım, ansızın bir sokak ortasında, işte ve evde. işe geç kalmak üzere olduğum bir gün aceleyle evden çıkıp tramvaya bindim ve bayılmadan önce gelen o korkunç his, adım atmakta güçlük çekme ve çok da net görememe, daha önce bayılanlar elbette vardır bu hissi bilirsiniz henüz adliyeye varmamışken kendimi tramvaydan dışarı attım bir süre tramvay durağında oturup nefes alış verişlerimi düenlemeye çalıştım. o süreçte işe geç kalıyor oluşum daha büyük problemdi benim için. tekrar tramvaya bindim ve pat devamı yok. kendime geldiğimde başımda asla tanımadığım insanlar bana yardımcı olmaya çalışıyordu. ağlayarak adliyenin orda indim, annemi aradım ağlamaktan konuşamayacak haldeydim ve hala işe geç kalmış olmama üzülüyordum. o günün gecesi aralıksız saatlerce ağlayıp sabah uyanıp tekrar ağladıktan sonra sadece durmak geliyordu içimden. hiçbir şey yapmamak mümkünse bir dondur tuşuna tıklamak ve bir süreliğine durmak. sonra işe gittim, sanki hayatım dünden farklıymış her şey yolundaymış gibi. seviyormuş gibi hayatı da kendimi de. sanki hiç üzülmüyor dipte ama değilmiş gibi. mış gibi yaparak,, hatta tam anlamıyla deli taklidi yaparak herkese inanılmaz mutlu olduğumu göstermeye çalıştım, eh haliyle her rol bir gün biter,,,
yıllar yıllı burda bahsettiğim o kişiyle son defa deneme kararı aldık, son derece kötü ve hayatı bitik halde bana geldi. en yakınlarım dahil bir çok insandan sakladım hayatımda olduğunu, sanırım tekrar beni hayal kırıklığına uğratacağını söylemelerinden korktum çünkü bu gerçeği kabullenerek yardım eli uzattım ona. her şeye rağmen tekrar hayatıma almamın en büyük sebebi onu affetmem gerekiyordu. hayatıma onunla devam etme isteğinden değil kendi hayatıma devam edebilmek için onu sırtımda taşımamak içindi. tekrar kalbimi kırdı ama bu bana beklediğimden daha az hasar verdi. hatta mış gibi yapmak yerine ne yapacağımı tam anlamıyla fark etmeme sebep oldu. sabah evimden çıkarken onu hayatımdan çıkaracağıma emindim, bir mesajla bitirdim her şeyi. tekrar bir mesajla ofisten de ayrıldım. çok daha iyi hissetmeye başladım, hafiflemiştim. hayatımın sonuna kadar onu seveceğime eminken artık onu sevmediğimin farkındalığı hala garip hissettiriyor ama her zaman kalbimde istesem de kıramayacağım bir yere sahip olacak,
karmakarışık iş ve ilişki hayatımdan sonra birçok arkadaşımı hayatımdan çıkardım ve buna hala devam ediyorum. belki de yazın kendimi iş mevzusunda bu denli yorduğum için evden çıkmamalı bir süreçteyim bu aralar. sadece kendi başıma odamda oturmak ve kimseyle muhattap olmak istemediğim bir süreç,, birkaç ay önce nasıl kendimden kaçtıysam şimdi de insanlardan kaçıyorum ve tahmin ettiğimden daha iyi geliyor bu bana. sanırım gerçekten bir dondur tuşuna tıklayıp her şeyi donduruduğumu düşünerek yaşıyorum bu aralar,,
sanırım yola devam edebilmek için bir süre dinlenmem gerek
bir süredir yazmaya çok fazla uzak olduğum için neyi nasıl anlatacağımı bilemedim, daha fazla uzatmadan yayına burda son verelim, eh ne de olsa artık beraberiz
xoxo, sd.
