Merhaba, bir şekilde bu yazıya ulaşıp okuyan 2021'in benim için nasıl geçtiğine beraber bakalım istedim.
Hayatımın hem en uzun hem de en kısa yılının bitiyor oluşu kalbimde burukluk bırakıyor (Her ne kadar kendimi hala 2019'da hissetsem de..).
Henüz 2021'e girmeden bu yılın nasıl olacağı az çok belli olmuştu benim için; aralıkta yaşanan küçük (bayağ-ı) bir tartışma hayatımı bambaşka bir yöne çevirdi ve tüm yıl etkisini gösterdi, hala da etkisi sürüyor diyebilirim. Size bir tartışmanın bunca şeye sebep olması imkansız gelebilir ama yıl boyu yaşadığım her şeyin derinlerine indiğimde o tartışmaya rastlıyordum. (Amma uzattım, sus artık semadilhunn)
Bu yılın sadece benim için değil tanıdığım ve hatta tanımadığım herkes için çok zorlu geçtiğinin farkındayım. Ama benim için farklı bir anlamı daha vardı, sınav yılı. Aralık 2020'ye kadar her saniye sınava çalışmış ve kafayı yeme raddesine gelmiştim. Ama bu derse bağlılık pek de uzun sürmedi, yukarıda da bahsettiğim tartışmadan sonra her şeyi bıraktığım gibi sınava hazırlanmayı da bıraktım her ne kadar ara ara bunun pişmanlığını yaşıyor olsam da bu yılın bana öğrettikleri şeylerden dolayı bu pişmanlık pek de uzun sürmüyor.
Hayatıma en fazla insanı dahil ettiğim aynı zamanda da en fazla insanı çıkardığım bir yıldı. Belli bir yerden sonra sınavı bıraktığım gibi tüm hayatımı bir kenara bırakıp anlık yaşamaya başladım ya da arkadaşlarımın deyişiyle ince bir ipin üzerinde yürüyerek yaşadım. Ama bu bana o kadar fazla şey öğretti ki..
Bu yıl çok sevdim, belli bir yere kadar sevildiğimi hissettim. Daha sonra asla kabullenemediğim sevilmeyişim gün yüzüne çıktı. Başlarda kimseyi kaybetmemek için en sevdiğimi kaybettim, daha sonra sadece birini kazanabilmek için hayatımdaki tüm güzellikleri kaybettim. (Tanıdığım ilk andan beri koşulsuz yanımda duran Sayın Hicran Yakut'u bu güzelliklerden ayrı tutuyorum ve bahsi geçmişken iyi ki var demem gerekiyor. Şu an buralarda mı bilmiyorum ama her zaman kalbimde olacak.)
Hayatımın her evresi acıdan kaçarsam beni asla yakalayamayacağına inanıp acımı yaşamayı hep erteledim. Bu yıl ilk defa bunun zararlarıyla karşılaştım ama çok küçük bir olayla bunu da artık yapmamam gerektiğini anladım. Asla insan içinde ağlamayan ben bu yıl ilk defa saatlerce hıçkıra hıçkıra ağladım, her ne kadar hala kabullenemesem de ağlamak çok rahatlatıyormuş. (Ağlayın arkadaşlar!!) Ağlamaktan söz açılmışken bu yıl beni parkta ağlattı, kafede ağlattı, işte ağlattı, sokak ortasında ağlattı.. Ben bu yıl sokakların bile tavanının dar geldiğini öğrendim.
İçimde var etmeye çalıştığım biri vardı, doğru kelime sevmek değil sadece kendi derinliğimde onu da görmek istediğim biri. Yaşadığım çok ağır şeylerde gururumu hiçe sayarak hareket etmeme sebebiyet veren bir his.. Ama onca şeyden sonra yaşadığım çok küçük bir olayla bunu artık yapmamam gerektiğini fark ettim...
